Decyzja, które z nich będzie ostateczne, należała do publiczności. Całość wyglądała na improwizację; widzowie więc patrzyli na historię, która działa się „tu i teraz”. Aktorzy „wychodzili” ze swych ról, aby znaleźć wyjście z sytuacji, budując zaskakujące, pełne humoru sceny, angażujące emocjonalnie widzów. Zamieniali się rolami, zatrzymywali akcję    i ustalali z publicznością, kim był bezdomny. Artyści zadawali  oglądającym różne pytania, zachęcali do tworzenia dalszych wydarzeń i realizowali zamierzenia publiczności.
Nasi uczniowie nie byli więc  biernymi „oglądaczami” historii, uczestniczyli w niej, przeżywali ją i razem z aktorami kreowali świat, w którym wszystko było możliwe. W końcu, dzięki wspólnym działaniom widzów i artystów, udało się uratować bohatera. Aktorzy fantastycznie nawiązali kontakt z publicznością. Nasi uczniowie zaś  mocno angażowali się w wydarzenia i byli bardzo aktywni.
Celem spektaklu było uwrażliwienie młodzieży na potrzeby i problemy innych. Wydarzenie to stało się punktem wyjścia do rozważań, w jaki sposób można było zapobiec śmierci człowieka. Aktorzy w mistrzowski sposób wskazali, że ludzie bezdomni również mają marzenia, potrzebują wsparcia rodziny i nie zawsze życie na ulicy jest ich własnym wyborem.  
Nowatorstwo spektaklu spoczywa również w tym, że w sposób nieoczywisty pokazuje się dzieciom różne możliwości rozwiązywania konfliktów; daje przykłady pozytywnych zachowań w trudnych sytuacjach, pozwala na zabranie głosu czy podjęcie decyzji. Przedstawienie wszystkim się podobało i dało wiele do myślenia.
Drama okazała się bardzo ciekawą propozycją teatru. Przeżycie, emocjonalne zaangażowanie, wspólne działanie, szukanie rozwiązań to jedna z lepszych metod edukacji. To nowoczesna formą edukacji, metoda rozwoju osobowości przez pobudzanie wyobraźni i wrażliwości. Cieszymy się, że nasi uczniowie mogli uczestniczyć w takim właśnie przedstawieniu.